Yoga en yuppen

Op zondag 5 augustus ben ik naar mijn volgende werkplek gegaan in Almancil, een ander dorp aan de Algarve. Dit nadat ik een paar dagen gerelaxed had in mijn favo plaats in Portugal, Albufeira {hierover later meer..}

Ik keek wel naar deze nieuwe ervaring uit. Een Engelse yogafamilie, moeder en 3 volwassen dochters, die hulp nodig hebben om alles op hun terrein op orde te houden. Behalve dat ik food and boarding {slapen, eten en drinken} als tegenprestatie zou ontvangen zou ik ook bij de "public yogaclasses" mogen aanschuiven. Ik werd in Almancil bij de bushalte opgehaald door 2 dochters, Lucy en Daisy. {dochter 3 is op reis door Australië dus die ga ik niet ontmoeten}. We reden een minuut of 5, het dorp uit en stopten voor een hek wat met de afstand bediening werd geopend. Welkom op het terrein! Ik heb het niet gevraagd maar ik schat dat het een terrein is van 150 bij 300 meter. Er staat een mooie bungalow op, er is een cottage {met zwembad , deze wordt verhuurd} en achterin op het terrein staat het huis van Lucy. De rest is tuin, groentetuin, nog een zwembad, tennisbaan  en een stuk land voor de paarden {die er niet waren overigens}. Ook zijn er nog 3 honden en 5 katten. De sfeer in huis en tuin is heel yoga, zeg maar. Overal mooie hoekjes, stromend water {buiten dan} en mooie Boeddhabeelden.  Rond het zwembad staan tig zonnebedden en er ligt een groot badlaken voor me. In het zwembad kun je lekker floaten {drijven op een drijvende stoel zeg maar} met daarin zelfs plek voor een glas.

Binnengekomen wordt ik welkom geheten door Angela, de moeder van het gezin. Ik krijg een eigen  grote kamer toegewezen en daarnaast een badkamer die ik moet delen met Daisy. Wat een comfort en wat een luxe na de schoolkamp achtige situatie in Moncarapacho! Er staat een heerlijke maaltijd klaar, ik voel me verwend. Angela, Daisy en Lucy doen hun best om me op mijn gemak te laten zijn. Ook kreeg ik een huissleutel en een afstand bediening voor het hek.  Angela vertelt me waar ze mijn hulp bij nodig heeft, de tuin dus.. Er is veel tuin en er is veel onkruid! Dat heb ik geweten! Niet alleen veel onkruid maar ook heel veel dennennaalden. Er staan veel dennenbomen die dagelijks naalden verliezen. Als je die laat liggen vormen die een bruinig tapijt op het gras. Ziet er niet zo verzorgd uit natuurlijk. Maar, de taken zijn toch wel gevarieerd. Uiteraard onkruid wieden en naalden bij elkaar harken, maar ook gras wegknippen tussen een bloeiende plant., cactussen snoeien {doe je met een zaag trouwens}, gras tussen waterplanten vandaan halen, dennenappels rapen voor de kachel in de winter etc. Leuk werk, maar ook vermoeiend in de hitte. Dus af en toe doe ik een klusje in het huis zoals de keuken schoonmaken of de ramen lappen.

Hoe zit het nou met de yoga? Ze zijn alle drie yogadocent en geven vooral individuele yogalessen, in de kleine yogaruimte in het huis of bij mensen thuis. Op dinsdagavond en woensdagochtend is er een public yogaclass in de grote yogaruimte in het huis, en deze lessen kan ik gratis bijwonen.  Op woensdagochtend doe ik niet mee met de les. Ik werk dan liever want dan is het nog niet zo heet. Dat betekent dat ik dan getuige ben van de aankomst van de yogaklanten. Ik sta met mijn schoffeltje en kruiwagen in de tuin en als ik iemand langs zie komen dan groet ik die, zoals een keurige tuinvrouw betaamt. Heel interessant om te zien hoe verschillend mensen op mijn normale sociale gedrag reageren. De meesten groeten vriendelijk terug maar…. Er zijn er ook die op mij de indruk maken dat ze niet gewend zijn contact met 'gewone mensen, arbeidersvolk" te hebben. Er was een dame die haar hoofd wegdraaide en een andere leek wat spastisch rond de mond, er was een soort van verkramping die misschien als glimlach bedoeld was. Maar ach, misschien hebben ze heel veel in de pot gedaan voor de slachtoffers van de branden! {later meer hierover}

Toen ik na een paar dagen mijn eerste tochtje op de mountainbike maakte in de omgeving snapte ik die individuele yogasessies ook wel. Hier valt geld mee te verdienen want hier wonen alleen rijke tot zeer rijke mensen. Wat een huizen staan er in deze omgeving, groot en duur!! Weinig simpele auto's hier, alles straalt rijkdom uit. Een fietstochtje van 20 minuten brengt me naar een leuk strand, Trafal genaamd, waar ik regelmatig na het werk heen ga.

Toen ik hier net was woedden er ook enorme branden bij Monchique en Silves, 2 dorpen die veel toeristen ontvangen, zo'n 40 km hier vandaan. Lucy is altijd heel actief met liefdadigheid. Ze heeft een groot netwerk en een groot hart. Zij ging dus aan het lobbyen en doneerde de opbrengsten van de yogalessen die week ook aan het goede doel. Terwijl de branden nauwelijks te controleren waren hadden natuurlijk ook de brandweerlui het heel zwaar. Ik snap het niet helemaal maar het werk van de brandweer wordt zeer slecht gesubsidieerd en in crisis situaties hebben ze aan van alles behoefte. Lucy had binnen een dag zo'n 500 eu geregeld en belde de Bombeiros {brandweer } met de vraag waar ze behoefte aan hadden. Dat bleken vooral flesjes water en energierepen te zijn. Lucy en ik zijn vervolgens de Aldi leeg gaan halen met het beschikbare geld. Daarna meteen doorgereden naar de brandweer en de spullen daar afgeleverd. Dit werd uiteraard in dank aanvaard. Lucy sprak kort met een brandweervrouw die de dag daarvoor in Monchique aan het werk was geweest. Ze had daarbij ook een brandwond opgelopen. Ik kon het gesprek niet goed volgen maar dat hoefde ook niet. Deze brandweervrouw zat er helemaal doorheen. Het leed van de lokale bevolking was enorm en de brandweervrouw schoot vol en liep huilend weg. Ik was enorm onder de indruk. Op het journaal zien we dagelijks groot leed uit de hele wereld langskomen. Maar als dan een ooggetuige voor je neus het zichtbaar zwaar heeft is dat van een andere orde. We zijn vertrokken en Lucy is doorgegaan met fondsen werven. Er zit hier geld zat en gelukkig is er goed gegeven!

In mijn 2e week kwam Esmée naar me toe. Ze mocht ook hier logeren en meewerken en zij en ik konden dan mooi wat tijd samen doorbrengen. Dat was in een woord heerlijk! We zijn een keer na het werk naar Riu Formosa {natuurgebied bij Faro| gefietst en aansluitend naar het strand gegaan. Op de terugweg wilden we ergens iets drinken. We stopten bij een countryclub aan een meertje waar het heel druk was. We konden er eigenlijk niet even lekker gaan zitten. We konden wel een strandbedje huren voor 50 eu per stuk. Parasol erbij kostte ook nog eens 60 eu! Wat een idiote situatie was dat. Uiteindelijk in Almancil op een terrasje een drankje gedaan.

Op onze vrije dagen zijn we naar Lissabon en Sintra geweest. Erg leuk en natuurlijk was het te kort. Maar het was heerlijk dat ze er was!

Op andere vrije dagen ging ik naar Albufeira waar ik wat mensen ken en nieuwe mensen ontmoet/. Lekker in de kroeg hangen, gezelligheid en overdag naar het strand. Heel fijn! Gelukkig kon ik een goede relatie bewerkstelligen met een host in een hotelletje zodat ik een goedkoper tarief betaalde. Albufeira is in de zomermaanden idioot duur!

Na een paar weken begon het weer te kriebelen.  Ik wilde weer terug naar Spanje. Op 29 augustus heb ik afscheid genomen van Angela en Lucy en alle dieren. (Daisy was een paar dagen daarvoor al vertrokken naar haar huis in de Caribbean). Van de dieren was Mumble wel mijn lieveling. Het hondje was altijd in mijn buurt. Het waren interessante weken maar het is tijd om weer verder te gaan!